Hejka, sorki za opóźnienie, ale tak jakoś wyszło. Dzięki z 987 wejście! (Mam nadzieję, że przy następnej części będzie 1000:)) I za komentarze. Ten rozdział jest jakiś taki krótkaśny, ale myślę, że wam się spodoba. Przynajmniej początek... Nie wiem jak będzie z nextami w przyszłym tygodniu, bo ja mam egzaminy próbne w gimbazie, Cobra też jest zajęta... To się rozpisałam. Zapraszam na opo

Rozdział 5

„Początek, czy koniec?”

Zeszła z bloku. Miała na dziś wszystkiego dosyć. Dosyć pracy. Dosyć tej ohydnej kawy z automatu. A przede wszystkim miała dosyć Piotra. Zastanawiała się czy po tym jak ją potraktował w ogóle warto się starać. Może po prostu spakuje się i wyjedzie zostawiając wszystko. Tak! To idealne rozwiązanie. Tylko najpierw rozwiedzie się z Jamesem.  Poszła do lekarskiego. Był tam Piotr. Rozmawiał przez telefon, jednak kiedy usłyszał jej kroki odwrócił się od okna i uśmiechnął szeroko w jej stronę. Nie zwracając na niego uwagi podeszła do ekspresu, żeby zaparzyć sobie kawę. Gawryło rozłączył się i podszedł do niej. Objął ją od tyłu. Wyrwała się z jego uścisku.

-Chyba ktoś ma tutaj zły humorek- uśmiechnął się do niej i czule pogładził jej policzek.

-A jak mogę mieć dobry kiedy cały czas natykam się na ciebie, a ty za każdym razem odnosisz się do mnie inaczej?

-Chciałem cię przeprosić.

-Za co?

-Za to, że wcześniej byłem dla ciebie taki oschły i w ogóle. Chcę spróbować być z tobą.- powiedział, a ona stanęła na palcach i delikatnie go pocałowała.  On natychmiast pogłębił pieszczotę.

-Ekhemm- usłyszeli za plecami. Niechętnie oderwali się od siebie i spojrzeli w tamtą stronę.- więc to jest ten twój Piotr- uśmiechnął się do nich Przemek. Piotr spojrzał zdziwiony na Hanę.

-Piotr…to mój brat.- powiedziała nie pewnie Goldberg.

-Cieszę się, że akurat ty będziesz moim szwagrem- Zapała podszedł go Gawryły i zrobili „miśka”.  Ani Hana, ani Piotr nie wiedzieli co powiedzieć. Póki co żadne nie planowało ślubu. Byli ze sobą od kilku minut. A poza tym ona miała męża. Spojrzeli po sobie jednocześnie.

-Dobra, zostawiam was samych. Tylko grzecznie, bo to szpital.- uśmiechną się Zapała i wyszedł z lekarskiego.

-Nie wiedziałem, że Przemek to twój brat…- powiedział pierwsze co przyszło mu na myśl.

-A ja nie wiedziałam, że go znasz.

-Przyjaźnimy się. Od bardzo, bardzo dawna.

-Aha- powiedziała siadając na kanapie. Usiadł obok niej i przytulił do swojej piersi. Gładził ja delikatnie po aksamitnych włosach, a ona wdychała mocny zapachach jego męskich perfum.

-Chcę złożyć pozew o rozwód.- powiedziała przerywając ciszę.  Oderwała od niego i spojrzała mu w oczy.

-Hana…ja nie wiem czy to jest dobry pomysł. A co jeśli się nam nie uda? Nie chcę żebyś potem miała do mnie pretensje, że przeze mnie rozwiodłaś się z mężem!

-Ale Piotr! O czym ty mówisz?! Jesteśmy ze sobą od dziesięciu minut, a ty już skazujesz nasz związek na niepowodzenie! A poza tym ja rozwodzę się dla siebie. A nie dla ciebie.- powiedziała i z przytupem wyszła z lekarskiego. Został sam. Kurcze, ale ona jest humorzasta! Postanowił odwiedzić Szymka. Poszedł na dół do kiosku i kupił małemu komiks, a następnie skierował się do jego Sali. Chłopiec siedział na łóżku i wyglądał przez okno.

-Cześć, smyku! Jak tam leci?

-Dobrze…trochę mi się nudzi.

-A ja mam coś dla ciebie- powiedział z uśmiechem i zza pleców wyciągnął kolorowe pisemko.

-Ojej! Dziękuję!- krzyknął uradowany, jednak zaraz spochmurniał- zawsze chciałem, żeby tata mi taki kupił. Bo wszyscy chłopacy w przedszkolu takie mają… ale on nie chciał- Piotr usiadł na krzesełku koło łóżka i starł łzę spływającą po policzku chłopca.

-Jak chcesz, to mogę ci kupić więcej takich. Co ty na to?

-Tak!!!

-Dobra. To jutro przed przyjściem tu wyskoczę do sklepu i zobaczę co da się zorganizować. A teraz chodź. Pójdziemy do bufetu i napijemy się gorącej czekolady.

-Nie…ja nie chcę stąd iść.

-Dlaczego?

-Bo nie! Chcę zostać tu!

-Dobra Szymek spokojnie. Jak nie chcesz to nigdzie nie pójdziemy.

Czytajcie, komentujcie, udostępniajcie.... Z powodu, że szło wam tak słabo komentowanie to podbijam do 20 komentarzy. Dacie radę?

Pozdrawiam 

Aleks