Rozdział 27

-Zrobię ci obiad…- pocałowała go wstając z łóżka.

-To może ja w tym czasie wyskoczę na basen?- spojrzał na nią maślanym wzrokiem.

-A wrócisz szybko?

-Za godzinę- uśmiechnął się.

-No dobra… Pierogi z serem mogą być?

-Jesteś kochana- podszedł do niej i ją pocałował. Zaśmiała się. ruszyła w kierunku drzwi, po drodze rzucając mu spodnie z krzesła. Weszła do kuchni. Wyjęła wszystkie potrzebne składniki i zaczęła zagniatać ciasto.

-Będę za godzinkę, kochanie!- krzyknął Gawryło zakładając buty, a chwilę później wyszedł. Kobieta lepiła pierogi myśląc, jaką jest szczęściarą. Ktoś zdzwonił do drzwi. Wytarła brudne od mąki ręce o fartuch i ruszyła do drzwi.

-O mój Boże…- szepnęła kiedy zobaczyła swojego gościa. Kucnęła przy nim.

-Jest mój tata?- szepnął przez łzy Szymek. Wyjęła z kieszeni paczkę chusteczek i przyłożyła jedną do jego krwawiącego noska. Mały lekko się wzdrygnął.

-Nie ma, ale niedługo wróci. Chodź do środka.

-Nie… chcę do taty- zaczął łkać.

-Chodź… Zadzwonię po niego.- mały wstał chwiejąc się. Podała mu rękę, jednak nie zareagował. Ruszyła do salonu, a on za nią.

-Usiądź na kanapie- rzuciła. Wyszła do kuchni. Wzięła do ręki telefon i wybrała numer do Gawryły.

-No co jest Hana?- odebrał po paru sygnałach.

-Piotr… wracaj szybko...

-Kochanie… jeszcze nawet nie dojechałem.

-Piotr, musisz…

-Ale co się dzieje?- usłyszał w głosie kobiety panikę.

-Szymek tu jest…

-Co?

-Wracaj- szepnęła i rozłączyła się. Wzięła z półki apteczkę i wróciła do chłopca. Siedział skulony na fotelu. Usidła obok.

-Piotr zaraz przyjedzie…- szepnęła podając mu czystą chusteczką.- Nakleję ci parę plasterków, ok.?

-Nie… tylko tata- spojrzał na nią z przerażeniem.

-Ale ja mam takie fajne. Z Kubusiem Puc hatkiem.- po chwili zastanowienia kiwnął głową. Przykleiła na jego twarz kilka plasterków, najdelikatniej jak umiała.- zjesz coś? Mam pierogi..

-Nie chcę.

-A pić?

-Chcę do taty.- zaczął płakać

-Zaraz przyjedzie… Proszę, nie płacz…- niedługo potem drzwi się otworzyły i do mieszkania wbiegł Piotr.

-O boże… Szymuś… co się stało?- podbiegł do chłopca. Ten natychmiast rzucił mu się na szyję.

-Nie zostawiaj mnie więcej- szepnął przez łzy

-Nie zostawię… co się stało?

-Nic… nie chcę tam wracać…

-Nie wrócisz. Jesteś głodny?

-Nie… a mogę dostać szklankę wody?

-Przyniosę ci- rzuciła Hana i wyszła. Nie czuła się tam zbyt komfortowo. Nalała wody do kolorowej szklanki i oparła się o szafkę. Zaczęła myśleć. wiedziała, że Piotr zrobi wszystko, żeby Szymek z nimi został, ale bała się, że mały nigdy jej nie polubi…

Chcę tylko powiedzieć, że nie życzę sobie jakichkolwiek komentarzy odnośnie mojego chłopaka, a już na pewno nie takich. Moje życie prywatne i to z kim się spotykam, to tylko i wyłącznie moja sprawa, a jka komuś to się nie podoba, to niech to zachowa dla siebie. 

Amen

15 kom (na temat opo)= next 

Pozdrawiam

Aleks