Rozdział X

Patrzyła na swojego męża z niedowierzaniem. Chciał ją zostawić?? Pokręciła z niedowierzaniem głową.

-Myślisz, że nie wiem, że miałaś romans?- rzucił po długim milczeniu.

-Krzysztof…

-Nie musisz się tłumaczyć. Najlepiej już idź.- kiwnęła głową. Miał racje. Nie miała powodu by mu się tłumaczyć. Nie musiała. Odwróciła się na pięcie i wyszła. Po prostu. A on nawet nie próbował jej zatrzymać. Może to i dobrze. Szła przed siebie. Co raz zatrzymywał ją ktoś, żeby zapytać jak się czuje, co u dzieciaczków. Wiedziała, że musi zamienić z każdym choć parę słów, żeby nie wyjść na nieuprzejmą, jednak robiła to naprawdę niechętnie. Spotkała też Przemka. Na jej widok chirurg lekko się uśmiechnął i ruszył w jej kierunku. Ona również wyszła mu naprzeciw. Kiedy stanęli naprzeciwko siebie Zapała lekko obiją siostrę i przytulił ją do siebie. Poczuła się niepewnie. Nie spodziewała się takiego gestu ze strony brata.

-Hej, siostrzyczko.- szepnął jej na ucho i odsunął się.

-Hej.- lekko się do niego uśmiechnęła.

-Myślałem, że masz zwolnienie, po tym całym wypadku. I że cały dzień spędzisz ze smykami…- spojrzał na nią oczekując wyjaśnień.

-Mam zwolnienie. Wpadłam na chwilę zobaczyć co z Krzyśkiem.- na jej słowa, usta Przemka zacisnęły się w cienką linię. Radwan położyła mu dłoń na ramieniu. Wiedziała, że jej brat absolutnie nienawidzi jej męża. Już wkrótce byłego. Ale stwierdziła, że nie powie mu jeszcze o tym, że rozstała się z Krzysztofem. Zacząłby zadawać za dużo niepotrzebnych pytań.- A po dzieciaki jadę o 7.

- Czyli jednak poszłaś za radą młodszego braciszka.- uśmiechnął się do niej. Pokiwała głową z lekkim uśmiechem. Spojrzała na zegarek.

-Wiesz, musze już iść. chciałam jeszcze wstąpić do sklepu, a jest już 18. Matko, jak ten czas szybko leci…- pokręciła głową z niedowierzaniem. Pożegnała się z bratem i ruszyła do wyjścia. Wsiadła do samochodu i powoli wyjechała z przyszpitalnego parkingu. Miała już nauczkę, że nie należy szaleć na drodze. Szczególnie w tak deszczową pogodę, jaka była dziś. Jechała przepisową sześćdziesiątką, i nic nie robiła sobie z kierowców, którzy trąbili na nią , a następnie wyprzedzali. Postanowiła wstąpić do marketu koło bloku Piotra. Weszła do sklepu i wzięła wózek. Miała w planach kupić tylko pieczywo na kolacje i coś do picia, jednak skończyło się jak zawsze. Z pięcioma torbami pełnymi zakupów i paragonem na 200zł wyszła ze sklepu. Wrzuciła zakupy do bagażnika. Wsiadła do auta i odpaliła silnik. Spojrzała na zegar na monitorze pokładowym. Było już pięć po siódmej. Do przejechania miała jeszcze jakieś pięć minut. Napisała Gawryle SMS’ a „Zaraz będę.”. Wrzuciła tylny bieg i odciągnęła ręczny. Niedługo potem stała pod drzwiami Piotra. Zadzwoniła dzwonkiem. Nie czekała długo, by mężczyzna jej otworzył. Na rękach miał jej córeczkę. Była już ubrana w jesienną kurteczkę.

-To nie jest dobry pomysł Hana. Oni nie są gotowi, żeby do Ciebie wrócić.- zaczął na „dzień dobry”.- W miał nadzieję wybić jej z głowy pomysł zabrania dzieci.

-Wiesz co nie jest dobrym pomysłem? Żeby moje dzieci wychowywała obca kobieta. Przyniesiesz mi ich rzeczy?- wzięła od niego małą. Wbrew oczekiwaniom obojga, mała zamiast zacząć płakać, tak jak dzień wcześniej, szeroko uśmiechnęła się do swojej mamy, pokazując trzy białe ząbki. Kobieta z ulgą także się do niej uśmiechnęła i pogłaskała ją po główce.

-Hana… Proszę cię.- Gawryło złapał ją za rękę. Natychmiast mu się wyrwała.

-A ja Cię proszę, żebyś przyprowadził Ksendka i przyniósł rzeczy dzieci.- kiwnął głową i odwrócił się na pięcie. Chwilę później wrócił trzymając za rączkę ich synka, i drugą ręką ciągnąc walizkę. Chłopiec też był już gotowy do wyjścia, więc Hana wyciągnęła do niego rękę, czule się przy tym uśmiechając. Malec niepewnie chwycił ją za dłoń.

-Pomóc Ci?- zapytał Gawryło wskazując na walizkę, którą wciąż trzymał.

-Byłoby miło. – spojrzała na niego i ruszyła razem z dziećmi w stronę windy. Zamknął drzwi i ruszył za nimi. Po chwili całą czwórką byli już na dole. Hana pomogła dzieciom wsiąść do samochodu, a Piotr włożył walizkę do jej bagażnika, obok toreb z zakupami. Potem pożegnał się jeszcze raz z dziećmi i wrócił do domu. Kobieta odpaliła samochód.

-Jak się czujesz, kochanie?- zaczęła zagadywać Ksendka, który wyraźnie czuł się nieswojo. Chłopiec spojrzał tylko na jej odbicie w lusterku, jednak nie odpowiedział. Kobieta westchnęła cicho. Wyjęła telefon z kieszeni i wybrała numer swojego brata. Włączyła głośnik i położyła telefon na fotelu obok.

-Hej Hana. Stało się coś?- Zapała odebrał po kilku sygnałach.

-Nie… Masz chwilę?- uśmiechnęła się na myśl o troskliwości brata.

-Pewnie. A co?

-Potrzebuje pomocy, przy rozładowaniu samochodu. Nie mogę zostawić dzieciaków samych, a wszystkiego na raz nie zabiorę… Poza tym, myślę, że dzieciaki stęskniły się za wujkiem.- powiedziała  patrząc w tylne lusterko.

-No pewnie, że przyjadę. Będę za jakieś 20 minut.

-Ok., trzymaj się.

-No pa.- rozłączyła się i zaparkowała pod blokiem. Wysiadła z samochodu zabierając swoje rzeczy. Podeszła do tylnich drzwi i najpierw pomogła wysiąść Ksendkowi, a potem wzięła na ręce małą. Chwilę potem byli już w mieszkaniu. Ksendek od razu poznał „swój” dom i nie czekając, aż Hana zdejmie mu kurtkę popędził do swojego starego pokoju. Kobieta w tym czasie rozebrała małą i posadziła ją do łóżeczka turystycznego w salonie. Dała jej parę zabawek.

-Zaraz do ciebie wrócę, królewno, tylko zajrzę do twojego braciszka.- pocałowała ją w czoło. Poszła po śladach ubłoconych małych bucików. Weszła do pokoju swojego synka. Usiadła koło niego na podłodze. Bawił się samochodzikami, które kiedyś kupił mu Krzysztof.-Hej, przystojniaku. Mogę zdjąć Ci kurtkę?- uśmiechnęła się do niego, ściągając mu z głowy czapkę. Spojrzał na nią brązowymi oczkami, co odebrała za zgodę. Zdjęła jego kurtkę, a potem buciki. – Odezwiesz się do mnie, dziś?- spojrzała na malca prosząco.

-Dlaczego nas zostawiłaś, mamusiu?- w końcu usłyszała jego piskliwy głosik.

-Nie zostawiłam was, kochanie. Byłam trochę chora i nie mogłam się wami zajmować przez jakiś czas, więc mieszkaliście u taty. Ale już jestem.- wyciągnęła w jego stronę ręce, a on usiadł jej na kolana.

-Ale ciocia Asia powiedziała, że już nas nie chcesz, i że już nie wrócisz- powiedział ze łzami w oczach.

-Heej… To przecież nie prawda. Kocham was najbardziej na świecie. I nie zostawiłabym was. A ciocia Asia, nie mówiła prawdy. Poza tym, teraz już nigdzie się nie wybieram. I może niedługo polecimy we trójkę do babci. Do Izraela. Co ty na to?- pogłaskała go po główce. Pierwszy raz od bardzo dawna, zobaczyła na jego twarzy uśmiech. Tak bardzo za tym tęskniła.

-Chcę!- krzyknął chłopiec.

-No dobrze- ona także się do niego uśmiechnęła.- To teraz się pobaw, a ja pójdę do twoje siostry. Zgoda?- Ksendek kiwnął głową, ponownie siadając na kolanie. Kobieta lekko pocałowała jego policzek i wyszła. Miała nadzieję, że wszystko wróci do normy. Podeszła do swojej córeczki i wzięła ją na ręce.- Ciebie też kocham najbardziej na świecie, księżniczko!- powiedziała, lekko nią zakręcając. Mała zaczęła się głośno śmiać. Wbrew obawom Hany, żadne z jej dzieci nie zanosiło się płaczem , jak podczas wczorajszego spotkania. Po krótkiej zabawie z Itką, kobieta usłyszała dzwonek do drzwi.

-Proszę!- krzyknęła. Usłyszała dźwięk otwieranych, a chwilę później zamykanych drzwi.

-To ja- krzyknął z przedpokoju jej brat.

-Słyszysz malutka? Wujek przyjechał.- uśmiechnęła się do córeczki. Na progu salon staną Przemek.

-To co mam przynieść?- zapytał bez większych wstępów.

-Tam leżą kluczyki. W bagażniku mam walizkę dzieciaków i trochę zakupów. Zrobię herbatę- uśmiechnęła się i wstała. Wzięła małą na ręce i ruszyła do kuchni.

-Widzę, że humor ci się poprawił- rzucił Zapała.- zaraz wrócę- krzyknął i chwilę potem zamknął drzwi. Hana wstawiła czajnik i wyjęła z szafki kubki. Na ręku trzymała swoją córeczkę, która bawiła się jej włosami. Wrzuciła do kubków torebki z herbatą i zalała je wrzątkiem. Drzwi ponownie się otworzyły.

-Małe zakupy- krzyknął od progu Przemek. Chwile później wszedł do kuchni z torbami. Położył je na blacie i wziął na ręce swoją siostrzenice.- Hej, piękna. Urosłaś.- uśmiechnął się. Hana w tym czasie zaczęła rozpakowywać  zakupy. – jest podobna do Ciebie, zresztą tak samo jak młody- Zapała puścił siostrze oczko.

-Lepiej siadaj i pij herbatę. Chcesz kanapkę? Musze zrobić kolacje Ksendkowi. – mówiła rozkrajając bułkę.

-Nie, dzięki nie jestem głodny… A jak tam twoje sprawy z Piotrem?- spytał nie pewnie.

-Nijak. Piotr się żeni…- szepnęła smutno. Wiedziała, że już nie uda jej się go odzyskać. Do tej pory wciąż się łudziła, że razem z Gawryłą na nowo zbudują szczęśliwą rodzinę. Że razem będą wychowywać ich dzieci. Jednak on widocznie nie miał takich planów. Trudno. Musiała przestać się łudzić.

______________________________________________________________

Przepraszam, za ten przestój, ale miałam problemy z kompem. Mam nadzieję, że część wam się podobała :P Jednak bezsenne noce, są najlepsze na pisanie ;) 

W razie pytań zapraszam was na:

Maila: al0998@wp.pl
GG: 52803613
Aska: http://ask.fm/CobraAleks

  FB: https://pl-pl.facebook.com/pages/Hapi-forever/811541645528597

 

Co będzie dalej między HaPi? Zejdą się jeszcze? Czekam na wasze pomysły w kom i zapraszam do lajkowania mojej stronki na fb ;)

 

Czytajcie, komentujcie, udostępniajcie!

Pozdrawiam,

Alex